آیین باستانی سده سوزی

در بین عناصر آب، آتش، باد و خاک، از دوران باستان ایران، آتش پراعتبارترین عنصر و پاک کننده ترین بوده است. در اوستا آمده که آتش فرزند زمین و اهورامزداست و از این رو روشن نگاه داشتن آن نشانه ای اهورایی و شعله ی آتش بیانگر فروغ ازلی می باشد.

در بین عناصر آب، آتش، باد و خاک، از دوران باستان ایران، آتش پراعتبارترین عنصر و پاک کننده ترین بوده است. در اوستا آمده که آتش فرزند زمین و اهورامزداست و از این رو روشن نگاه داشتن آن نشانه ای اهورایی و شعله ی آتش بیانگر فروغ ازلی می باشد. از این رو است که در آتشکده ها، آتش خاموش نمی شود. در بین جشن های زرتشتیان، جشن های زمستانی یلدا، چهارشنبه سوری و سده یا پنجاه به نوروز اعتبار ویژه ای در بین جشن های دیگر دارند. تاریخچه جشن سده از دیدگاه فردوسی از پیدایش آتش، به صورت اتفاقی توسط هوشنگ شاه آغاز می شود. هوشنگ شاه به شکرانه ی پیدایش آتش، به نیایش اهورامزدا می نشیند و از آن پس آن را جاودان فروزان نگاه می دارند و مردم به ستایش آتش می پردازند که آن را جشن سده یا سده سوزی یا پنجاه به نوروز می نامند.